بخشی از متن مقاله بررسي پويايي انتشار دي‌اکسيدکربن سرانه در کشورهاي عضو اوپک (رهيافت هم‌گرايي بتا و سيگما) :
سال انتشار : 1396
تعداد صفحات :22
زمینه و هدف: بررسی هم‌گرایی سیگما و بتا در خصوص انتشار گازهای گلخانهای و به ویژه گاز دیاکسیدکربن یکی از موضوعات مهم و اساسی در ادبیات اقتصاد محیط زیست میباشد. هم‌چنین طراحی سیاستهای منسجم و پایداری که در عین کارا بودن بتواند اهداف پیمانهای بینالمللی مانند کیوتو و کپنهاگ را محقق کند بستگی به سطح انتشار سرانه گاز دیاکسیدکربن و نیز توزیع آن در بین کشورهای تحت بررسی دارد. برای این منظور, هدف اصلی این مطالعه بررسی فرضیه هم‌گرایی انتشار گاز دیاکسیدکربن (CO2) سرانه در 12 کشور عضو سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) طی سالهای 2013-1970 میباشد. روش بررسی: در این پژوهش به منظور بررسی فرضیه هم‌گرایی CO2 سرانه از دو رویکرد هم‌گرایی بتا و سیگما استفاده شده است. مدل هم‌گرایی بتای مطلق به‌صورت مقطعی تصریح شده و توسط تخمین‌زننده حداقل مربعات معمولی(OLS) مورد برازش قرار گرفت. به منظور آزمون هم‌گرایی سیگما نیز انحراف معیار مقطعی انتشار CO2 سرانه در طول دوره پژوهش(2013-1970) محاسبه شده و روند آن ترسیم گردید. یافته‌ها: نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر وقوع هر دو پدیده هم‌گرایی سیگما و بتای مطلق بوده و کشورهای عضو اوپک با سرعت هم‌گرایی 97/0 درصد به سطح مشترک انتشار CO2 سرانه 18/4 تن حرکت میکنند. هم‌چنین مدت زمان لازم برای رسیدن به سطح مشترک انتشار آلودگی جوی 31/5 سال ارزیابی شد. بحث و نتیجه‌گیری: در این پژوهش وقوع پدیده ارتقا انتشار CO2 سرانه در بین کشورهای اوپک تأیید گردید. هم‌چنین پراکندگی انتشار CO2 سرانه بین کشورهای اوپک روند نزولی داشته و کاهش یافته است. اتخاذ محدودیتهای زیست محیطی مشابه و منصفانه برای کشورهای اوپک در پیمانهای بینالمللی, مهمترین توصیه سیاستی کاربردی این مطالعه میباشد.