بخشی از متن مقاله فلسفه‌ي رياضي طبيعي‌گرايانه: مروري بر آرا پنهلوپه مدي :
سال انتشار : 1392
تعداد صفحات :57
طبیعیگرایی رویکردی به جهان از منظر علوم تجربی است. این نگرش در تبیین پدیدههای هستی, از هر نوع شناخت پیشینی و در کل از هر آن‌چه فرای طبیعت است دوری میکند. این رویکرد در سه بعد هستیشناسی, شناخت‌شناسی و روش‌شناسی به هیچ هستومند غیرطبیعی و هیچ نوع معرفتی بیرون از چارچوب علوم تجربی و هم‌چنین هیچ روش و معیاری جز روش و معیار علم, متکی نیست. این نگرش حتی فلسفه را نیز شاخهای از علم تجربی یا حوزهای در ادامهی آن به حساب می‌آورد. آرا پنهلوپه مدی در باب طبیعیگرایی, به‌ویژه در فلسفهی ریاضیات, در ادامهی کار کواین است. کواین به عنوان یک فیلسوف طبیعیگرای شاخص و پیشرو, نظریاتی مؤثر و جامع در زمینههای طبیعیانگاری و واقعگرایی علمی دارد. او بر خلاف فیلسوفان و معرفتشناسان قدیم, طبیعیانگاری است که برای علمتجربی مبنایی محکمتر از خود علم نمیجوید و در ارائهی دیدگاه‌های خود به یافته‌های علوم تجربی تکیه میکند. پنهلوپه مدی در ابتدا کار خود را با طبیعیگرایی کواین آغـاز میکند و در ادامهی راه, بـرای پاسخ دادن به پرسشهایی که دیگر طبیعیگرایان در فلسفهی ریاضیات مطرح کرده‌اند در جست‌وجوی روشی اساسی بر می‌آید. مدی معتقد است که چنان‌چه بین تبیین فلسفی از ریاضیات با ریاضیورزی‌های موفق, مغایرتی پیش بیاید, این فلسفه است که میبایست عقبنشینی کند. نه فلسفه و نه حتی علم, هیچکدام نمیتوانند احکام روششناسانه‌ی ریاضیات را لغو کنند و یا تغییر دهند. زیرا او علم و فلسفه را هر دو محکمهای فوق ریاضی برای ریاضیات می‌داند. دستاورد مهم مدی در فلسفهی ریاضی طبیعیگرا موسوم به طبیعیگرایی ناهمگن است که خود از آن به عنوان فلسفهی دوم یاد کرده و در آن, بر استقلال اهداف و روش‌های ریاضی اصرار می‌ورزد. او فقط روش‌های ریاضی را برای ارزیابی و حل و فصل موضوعات و مسائل ریاضیات توصیه میکند و ریاضیات را توسط دیگر حوزه‌ها, غیر قابل نقد می‌داند. این مقاله در مرحله اول تلاشی است در تشریح و مرور آرا مدی در پایان مقاله ریشهها و نظر منتقدان نگرش طبیعیگرایی, از دید او نقد و تحلیل میشود.