بخشی از متن مقاله نسبت جرم و گناه در حقوق ايران :
سال انتشار : 1387
تعداد صفحات :41
جرم و گناه از جمله واژه هایی است که در لغت و محاورات روزمره, مترادف و به جای یکدیگر به کار بردهمی شود. اما در عرصه حقوق, به ویژه در حقوق ایران, به گونه ای دیگر به آنها نگریسته می شود . از نظر تاریخی و باتأثیرپذیری حقوق ایران از اندیشه دینی, نوعی مرزبندی بین این دو واژه به وجود آمده است . گناه رفتار مغایر با اوامر ونواهی شرعی و الهی است , اما جرم یک واژه ی حقوقی و بر رفتارهایی قابل اطلاق است که در قانون به ممنوعیت آنهاتصریح شده باشد, اعم از اینکه در فقه و شرع ممنوع باشد یا نباشد . با این نگرش اگر رفتاری از لحاظ فقهی و شرعیممنوعیت داشته باشد و در قانون مورد منع قرار نگرفته باشد, گناه محسوب می شود؛ اما از نظر حقوقی قابل تعقیب ومجازات نخواهد بود . بعد از استقرار جمهوری اسلامی ایران این رویکرد به عنوان روی گردانی از دین تلقی شده و برهمین اساس در اصل 167 قانون اساسی, انحصار جرم انگاری در قانون برداشته و در موارد سکوت قانونی, قاضیمکلف به رجوع به منابع معتبر فقهی یا فتاوای معتبر گردیده است . این نگرش حاکی از یکسان تلقی کردن جرم و گناهدر نظام حقوقی فعلی ایران است . از این رو, نه تنها ممنوعی تهای مندرج در قوانین موضوعه, جرم است, بلکه اگر درمتون فقهی نیز ممنوعیتی وجود داشته باشد, مسلتزم تعقیب جزایی خواهد بود . هر چند این دیدگاه, نوعی احتیاط واهتمام به اجرای موازین و مقررات شرعی است, از لحاظ مبانی با مقاصد شریعت در تضاد بوده و از لحاظ عملی بامشکلات عدیده ای روبروست که چاره جویی در مورد آنها غیر ممکن, و با شیوه قانونگذاری امروز سازگار نیست.