بخشی از متن مقاله راهبردهاي نظارت همگاني در مديريت سياسي جامعة دين‌بنيان :
سال انتشار : 1389
تعداد صفحات :42
از صدر اسلام تاکنون, برخی اندیشمندان بر این بوده‌اند که امر به معروف و نهی از منکر, وظیفه‌ای فردی است و مانند بسیاری تکالیف و احکام الهی, بر فرد مسلمان واجدالشرایط واجب است. در این دیدگاه, شرایط و مقتضیات زمان و مکان, کمتر مؤثّر است و حکومت دینی و اسلامی وظیفه خاصی ندارد. دیدگاه دیگر, امر به معروف و نهی از منکر را افزون بر وظیفه فردی, موضوعی اجتماعی و حکومتی می‌داند. بر مبنای نگرش دوم, توسعه فرهنگ شریعت‌مدار و ایجاد زمینه‌ها و بسترهای گسترش آن, فراهم آوردن سازو‌کار مناسب و بسیاری دیگر از مؤلفه‌های مدیریت سیاسی خرد و کلان, در نظام دین‌بنیان مطرح می‌گردد. یکی از خرده‌نظام‌های مهم که باید در طراحی هر سیستم, مد نظر قرار گیرد, نظام, پایش و نظارت بوده, اساسا شکل‌گیری, ثبات, تداوم و پویایی هر نظامی, به آن وابسته است. این مقاله, در صدد است که به موجب حدیث شریف, امر به معروف و نهی از منکر را یک نظام نظارت همگانی در مدیریت جامعه دین‌بنیان معرفی نماید که رسالت اجرای شرایع الهی و ایجاد جامعه و حکومت اسلامی و تضمین تحقق اهداف آن را بر عهده دارد. با چنین پیش‌فرضی, نمونه‌ای را از مجموعه آرای فقهی و نظریه‌های اندیشمندان اسلامی می‌پیماییم, و در پایان, با رویکردی استراتژیک از «است»های توصیفی حاصل شده از آن, «باید»های تجویزی و سپس راهبردهای نظارت همگانی را در نظام اسلامی به دست می‌آوریم.