بخشی از متن مقاله بررسي توسعة نامتوازن و تحوّلات آن در نواحي جغرافيايي ايران (مطالعة موردي: استان لرستان) :
سال انتشار : 1394
تعداد صفحات :25
نابرابری‌های بینمنطقه‌ای و درونمنطقه‌ای, به عنوان مشکلی بزرگ در توسعه منطقه‌ای کشورهای در حال توسعه وجود دارد. این نابرابری‌ها از نتایج سیاست‌های رشد قطبی به شمار می‌آید و این نابرابری‌ها مخالف اصول توسعه پایدار و متوازن و عدالتمحور است. دغدغه اصلی این کشورها, همواره رسیدن به یک توسعه متعادل بوده است. برخلاف سیاست‌های توسعه منطقه‌ای در ایران که بر اساس کاهش شکاف میان توسعه مناطق مختلف و ایجاد تعادل در توسعه منطقه‌ای است, هنوز هم برخی مناطق و نواحی از کمبود خدمات و تسهیلات پایه‌ای رنج می‌برند. هدف این پژوهش سنجش وضعیّت توسعه‌یافتگی و تعیین میزان نابرابری‌های آن در بین نواحی (شهرستان‌های) استان لرستان است. در این پژوهش, برای گردآوری اطّلاعات, از روش کتابخانه‌ای استفاده شده است. در راستای انجام پژوهش, از 40 شاخص در قالب 6 متغیّر (خدمات عمومی شهری و زیربنایی, اجتماعی - جمعیتی, اقتصادی - صنعتی, آموزشی, بهداشتی - درمانی و کشاورزی) بهره گرفته شده است. این پژوهش درصدد بررسی نابرابری‌های توسعه‌ای در طول دوره مورد نظر است و از تکنیک‌های ویکور و ضریب تمرکز و ضریب توزیع برای بررسی نابرابری در استان استفاده شده است. نتایج به دست آمده نشان‌دهنده عدم توزیع هماهنگ امکانات و خدمات در سطح نواحی استان می‌باشد. تصمیمات سیاسی, امکانات محیطی, محورهای توسعه, محدوده‌های صنعتی و شبکه‌های زیربنایی عمده, نقش مؤثّری در سطوح برخورداری شهرستان‌های استان دارند. همچنین روند نابرابری‌ها در طول دوره افزایش داشته است و سیاست‌های تمرکز‌زدایی در استان نتوانسته است موفّق عمل کند. در ادامه نیز با تأکید بر تقویت بخش‌های حاشیه‌ای و توسعه‌نیافته استان, پیشنهادهایی جهت کاهش عدم تعادل توسعه در استان لرستان ارائه شده است.